Ωδή στην ουτοπία
Το σπαθί μου τραβώ και εφορμώ!
Ποια ψυχή πιο θαρρετή;
Αυτή που φόβο δεν γνωρίζει,
αυτή που ατρόμητα τολμά να αντιστέκεται,
αυτή που κόντρα στις πιθανότητες τολμά να ονειρεύεται.
Αυτή που πίστη στο απίθανο έχει,
αυτή που δεν σταματά να ελπίζει στο ανέλπιστο,
αυτή που στόχο το άπειρο έχει βάλει,
να νίωσει μέχρι να σπάσει,
να αγαπήσει μέχρι να χαθεί,
να ελευθερωθεί και να ελευθερώσει,
να ζήσει την ποίηση της μιας στιγμής,
να γευθεί, να απογειωθεί και να κατακρυμνηστεί,
για να έχει πάλι ένα λόγο να ζει!
3 σχόλια:
Ναι, μ' αρέσει
στόχο το άπειρο, βιωνα της ποίησης
να ζήσει την ποίηση της μιας στιγμής, γευση, απογείωση κατακρυμνηση.................και επαναφορά μέσα από τα πάθη.....
Η ψυχή μας πρέπει πάντα να φτερουγίζει προς το άπειρο...μπορεί το μυαλό μας να χρησιμοποιεί μόνο το 10% της δυναμικότητας του, αλλά η ψυχή μας πρέπει να δίνει το 100% της για να πετυχαίνει τα αδύνατα που τελικά όταν τα πιστέψουμε και νιώσουμε αυτήν την πίστη, είναι εύκολα και εφικτά!
Συνέχισε!!
Δημοσίευση σχολίου