Σαν Κυριακή με ζεστή σοκολάτα

Η πόλη μου είναι γεμάτη αντιθέσεις. Δεινή επικριτής της δεν της χαρίζομαι ποτέ και οι αυστηρές κρίσεις μου γι’ αυτήν πολλές φορές με οδηγούν σε αφορισμούς.

Τις Κυριακές όμως σαν αυτή η πόλη να αλλάζει. Ντύνεται τα γιορτινά της, σαν ένα κοριτσάκι αλλοτινής εποχής που με το λευκό το φόρεμα και τις λευκές κορδέλες στα μαλλιά πηγαίνει στην Κυριακάτικη λειτουργία, κάπου εκεί στα έγκατα της Αθήνας στην Αγία Ειρήνη, αξημέρωτα σχεδόν. Τις Κυριακές η Αθήνα μυρίζει πράσινο σαπούνι από τα σεντόνια που είναι απλωμένα στις λιγοστές αυλές και ταράτσες της Πλάκας. Τις Κυριακές στον ουρανό της η ατμόσφαιρα είναι φιλόξενη, όπως τότε που με πήγαιναν στο Ζάππειο και τον Εθνικό κήπο να παίξω και να ταΐσω τις πάπιες στην λιμνούλα.

Σήμερα ήταν μία τέτοια Κυριακή. Πρωινό στην Πλατεία του Συντάγματος και οι μασκαράδες είχαν ήδη κάνει την εμφάνισή τους γελώντας εύθυμα και τρέχοντας με τα κομφετί και το χαρτοπόλεμο στα χέρια. Από εκεί που όλα ξεκινούν και όλα καταλήγουν, μπροστά στην Βουλή των Ελλήνων που την έλουζε το χειμωνιάτικο φως, ξεκίνησε η σημερινή μου περιπλάνηση στην πόλη.

Περνώντας μπροστά από την Παλιά Βουλή και προσπερνώντας τον πρώτο έφιππο ανδριάντα των Αθηνών αυτόν του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, πρώτος μου σταθμός ήταν η Πλατεία Κλαυθμώνος και το 2^ο Παζάρι μεταποίησης βιβλίων. Στην είσοδο του παζαριού κάτω από τη λευκή τέντα, στέκονταν παραταγμένα τα καλάθια του Σούπερ Μάρκετ. «Τι τσαρουχιά» σκέφτηκα, «συμπεριφέρονται στο βιβλίο ωσάν αυτό να ήταν κολοκυθάκι στη Λαϊκή της γειτονιάς μου». Πόσο λάθος έκανα! Άνθρωποι όλων των ηλικιών, με σεβασμό και σχεδόν κατανυκτικά, στέκονταν υπομονετικά ο ένας πίσω από τον άλλον για να διαλέξουν, να φυλλομετρήσουν, να επιλέξουν ή να απορρίψουν εκατοντάδες τίτλους βιβλίων, που πράγματι ήταν παραταγμένα σαν τα κολοκυθάκια στον πάγκο της Λαϊκής, αλλά που καθόλου ευτελές δεν φάνταζε το όλο σκηνικό. Και ήταν όλοι τους εκεί, Μπαλζάκ, Χέμινγουεϊ, Καβάφης, Φαλάτσι, Μακρυγιάννης, Αλιέντε, Έλιοτ, Τολστόι, Ντοστογιέφσκι, και εκατοντάδες άλλοι, που τις αληθινές οι φανταστικές ιστορίες τους μας πρόσφεραν. Τίτλοι γνωστοί και άγνωστοι, ανθολογίες, συλλογές και διηγήματα, ταξίδια, Βενετία, Κέρκυρα, Κωνσταντινούπολη, όπως ο Giacomo Casanova περιγράφει…

Κατά την έξοδο από την λευκή τέντα, νόμιζα ότι είχα μπει στο Μαγικό Κόσμο του Δρ. Παρνάσσους, όπου η μαγική εικόνα του μυαλού μου, όλα τα έκανε για μια στιγμή πραγματικότητα.

Η περιπλάνηση μου συνεχίστηκε και ανηφορίζοντας με κρυφή χαρά θαύμασα την Τριλογία της Ακαδημίας, του Πανεπιστημίου και της Βιβλιοθήκης που με περίσσια ζέση μας χάρισαν οι Τσίλλερ και Χάνσεν, βρέθηκα ξαφνικά στο Παρίσι. «Le petit fleur» το όνομα αυτού και θα μπορούσε να έχει ξεπηδήσει από τα σοκάκια της Μονμάρτρης που κάπως έτσι την είχα στο μυαλό μου φανταστεί, από τις διηγήσεις της μαμάς μου, πριν ιδίοις όμμασι αποτελέσω μάρτυρας της μοναδικής ομορφιάς και γραφικότητάς της. Μέσα σε αυτό το κουκλόσπιτο που το σπιτάκι του Χάνσελ και της Γκρέτελ θυμίζει, ο χρόνος έχει σταματήσει. Μυρωδιές από τη ζεστή σοκολάτα valhrona με τα καρυκεύματα (πιπέρια, μπράντι, ξύλα βανίλιας ακόμα και γλυκά κουταλιού επιστρατεύονται για να διαφοροποιήσουν τη γεύση της), τα τραπεζάκια με τα πολύχρωμα τραπεζομάντιλα και τα πορτατίφ από φυσητό γυαλί ταξιδεύουν το νου και τις αισθήσεις κατά βούληση… Το πικάπ άλλοτε με συμφωνικές μουσικές το χώρο γεμίζει και άλλοτε οι φωνές αγαπημένων βιρτουόζων της Jazz χαϊδεύουν τα αυτιά μας με τις νότες και τις γεμάτες γρέζι χροιές τους…

Εκεί σταμάτησε ο χρόνος για μένα σήμερα… παρέα μου η συζήτηση, η μοιρασιά, η κατανόηση, η αγάπη, η συνδιαλλαγή συναισθημάτων, ιδεών, προτάσεων, ταυτίσεων και αντιφάσεων.

Τελικά μπορεί και να την αγαπώ αυτήν την πόλη…