H Κυρά της Λίμνης

Βαθειά μέσα στο δάσος, εκεί που τα δέντρα φράχτες υψώνονται και από το πυκνό φύλλωμά τους η μέρα νύχτα γίνεται, μια λίμνη βρίσκεται. Τα νερά της άλλοτε γαλάζια, άλλοτε πράσινα, στα βάθη τους μυστικά κρύβουν. Στις όχθες της πια κανείς δεν κάθεται να ξαποστάσει, τα νερά της αφιλόξενα και εχθρικά για τους ανθρώπους που κάποτε μέσα τους βουτούσαν, δροσιά να βρουν και ξενοιασιά. Μία ξύλινη καλύβα, ξεχασμένη και άδεια να θυμίζει πως κάποτε η λίμνη ζωή αντηχούσε και χαρά μοίραζε σε όποιον την αντίκριζε…

Τι στ’ αλήθεια συνέβη; Ποια σκοτεινή μοίρα στα νερά της περπάτησε και σκόρπισε στο διάβα της μαυρίλα και αντάρα; Τα νερά της τώρα μαύρα σαν έρεβος, ανταριάζουν με κάθε πνοή ανέμου, έτοιμα να παρασύρουν στους ξεχασμένους τους υπόγειους γκρεμούς, ανθρώπους ανυποψίαστους και αφελείς…

Ο θρύλος λέει πως εκεί, στα μεγάλα της βάθη, η Κυρά της Λίμνης κατοικεί…στοιχειωμένη από μια παλιά ιστορία που δέσμια την κρατά να μην βλέπει του ήλιου το φως παρά στο σκοτάδι μόνο να εμφανίζεται...Τη νύχτα μόνο…τα μαύρα μαλλιά της λιτά στους ώμους της, ακουμπούν στα ασημένια της νερά, κι αυτή ανταριάζει κι ανασταίνεται…το βλέμμα της τρελό και ξένο, σαν άγριο άλογο τα πόδια της καλπάζουν στις όχθες και σύννεφο τα φύλλα σηκώνονται…κάποιος κάποτε είπε ότι είναι η Κυρά της Λίμνης…αυτή που με μία ματιά της τα νερά της αλλάζουν, σηκώνονται, φουσκώνουν και κύματα ψηλά γίνονται…ένας αρχαίος θρύλος δέσμια στα βαθειά την κρατάει…το βασίλειό της εκεί έφτιαξε και έδιωξε από κοντά της κάθε ζωντανό και αθώο πλάσμα…

Ποια είναι όμως αυτή η σκιά που στα βάθη κρύβεται; Ποια είναι αυτή η σκιά που μόνο στου φεγγαριού τη λάμψη ισχνή σιλουέτα πλανιέται; Η κυρά της Λίμνης…κάποιος την είδε μία φορά με τα στοιχειά της φύσης να μιλά, να παρακαλάει να τη σώσουν...κάποιος την είδε ένα μαύρο άτι να καβαλά και στο δάσος να απομακρύνεται σαν αερικό που σαν καπνός στριφογυρίζει και χάνεται…άλλοι πάλι λένε ότι την είδαν να χορεύει έναν χορό αρχέγονο και λόγια ακατάληπτα να λέει που κανένας να καταλάβει δεν μπόρεσε.

Τι ζητά; Γιατί τα μαύρα πέπλα της απελπισμένα σέρνει στις όχθες και αυτά βαραίνοντας στα βάθη της λίμνης την τραβούν; Μία αγάπη, μία ζωή, μια υπόσχεση, μία μάχη…Ο θρύλος λέει πως στη λίμνη κατοικούσε πριν φάντασμα γενεί και μία αγάπη τη στοίχειωσε…Εκεί στην όχθη για μιαν άλλη την άφησε, και πάνω σε μαύρο άτι απομακρύνθηκε και στο δάσος χάθηκε… και εκείνη στάθηκε εκεί, να τον κοιτάζει ώσπου τα βήματα του αλόγου ηχώ γενήκαν και από οπλές, σφυριά, που στο μυαλό της χτυπούσαν ώσπου τρελάθηκε…τη μορφή του στα νερά της λίμνης αντίκρισε…προς αυτήν κατευθύνθηκε για να τον πιάσει, να τον φιλήσει, να μην τον αφήσει…προς τη μορφή του κατευθύνθηκε, να τον κρατήσει, έστω για μία φορά τελευταία, τα χείλη του στα δικά της να νιώσει, την ανάσα του με τη δική της να ενώσει…μάταια…όσο εκείνη προχωρούσε, τόσο η μορφή του διάφανη στα νερά και με το φως του φεγγαριού γινόταν… μα εκείνη δεν σταμάτησε, μέσα τους προχώρησε ώσπου της λίμνης τα νερά τείχη υψώθηκαν και σαν σε φυλακή μέσα τους την απόθεσαν…

Από τότε εκείνη στο φως του φεγγαριού μόνο φαίνεται…Τα μαύρα πέπλα της σαν αλυσίδες πίσω της σέρνει, στα μάτια της φωτιά και οργή…Τα βάθη το σπιτικό της, τα πλάσματα της λίμνης μόνο τη γνωρίζουν και δεν φοβούνται…και εκεί που η καρδιά της ζεστή έκαιγε…τα νερά τη φωτιά έσβησαν και στη θέση τους ένα κομμάτι κάρβουνο απομένει…