Πόσο πιο μακριά; Πόσο θα απομακρυνθούμε ο ένας από τον άλλον;
Αλήθεια, τι φέρνει τους ανθρώπους κοντά; Μία ανάγκη; Ένα πάθος; Μία δύναμη; Αλλά πολύ περισσότερο, τι είναι αυτό που τους κρατάει μακριά;
«Είναι δύσκολα τα πράγματα»… αυτό ακούω συνεχώς και αδιαλείπτως…
Άραγε είναι δύσκολα τα πράγματα ή έγιναν δύσκολοι οι άνθρωποι;
Συναντώ πολλούς ανθρώπους, έχω αυτό το προνόμιο, να μαζεύω γύρω μου ανθρώπους… δεν ξέρω πως συμβαίνει αυτό…λειτουργώ σαν μαγνήτης…μαζεύονται γύρω μου άνθρωποι που με έχουν ανάγκη…αλλά πολύ περισσότερο που εγώ τους έχω ανάγκη…να τους ακούω, να τους αγγίζω, να παίρνω ενέργεια από αυτούς και εκείνοι από εμένα… είναι απίστευτο πως μερικές φορές εκεί που θα σκεφτώ κάποιον θα εμφανιστεί ως δια μαγείας… τηλεπάθεια; Σύμπτωση;… Προτιμώ το πρώτο… Έτσι λοιπόν οι άνθρωποι έρχονται κοντά μου… και έχουν τόσα να πουν…δουλειές, ζόρια, αφραγκιές, επιτυχίες, αποτυχίες, ζόρια…αλλά πάνω από όλα, αυτό που ακούω περισσότερο από όλα είναι το, «πόσο μακριά;»
Κάποτε στο σχολείο μας είχαν βάλει να γράψουμε μία έκθεση με το εξής θέμα: «Ποτέ οι στέγες των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά και οι καρδιές τους τόσο μακριά»…από τότε υπήρχε αυτό… μόνο που τότε το συνέδεα με την κοινωνική αποξένωση… τώρα – όσο ποτέ άλλοτε – το συνδέω με την συναισθηματική…
Τι συμβαίνει; Πως συνέβη; Πότε συνέβη;…άγνωστο… Βιώνω το εφήμερο… το «εύκολο»… και μόλις τα πράγματα «δυσκολέψουν», μόλις πλησιάσω αρκετά… φυγή… απόσταση… απομάκρυνση…
Βιώνω το εφήμερο… Σαν όλα αυτά τα «αστεράκια» του σύγχρονου ελληνικού πενταγράμμου…ένα σουξεδάκι και πάμε για άλλον… που είναι η πολλά υποσχόμενη Καλομοίρα;…
Οι σχέσεις μας έχουν καταντήσει σαν την Καλομοίρα… Έκρηξη, ενθουσιασμός και πίσω από αυτό… κενό… «το κοντέρ μου μηδενίζω, τη ζωή μου ξαναρχίζω» όπως λέει και ένας στίχος της Αρβανιτάκη… για πόσο; Και πάνω από όλα…γιατί;
Γιατί κανείς δεν προσπαθεί; Γιατί κανείς δεν έχει τη δύναμη να πολεμήσει για την αγάπη, για τον έρωτα; Γιατί όλα πρέπει να είναι «χαλαρά»;... Είχα την εντύπωση πως το «χαλαρά» θα πρέπει να έρθει στο τέλος… στην αρχή θα πρέπει να υπάρχει πάθος, δύναμη, ζωή, θέληση… όχι χαλαρότητα… Χαλαρώνεις όταν γνωρίσεις κάτι καλά, όταν ξέρεις σχεδόν όλες τις πτυχές του… τότε χαλαρώνεις… τότε μπορείς να πεις… «ναι, τώρα μπορώ να χαλαρώσω, να ηρεμήσω και να απολαύσω…»… όχι στην αρχή… γιατί αν είσαι «χαλαρά» από την αρχή, ποτέ δεν θα γνωρίσεις…φαντάσου να πρέπει να ήσουν χαλαρός όταν μελετούσες για τις εισαγωγικές ή για τις πτυχιακές σου…φαντάσου να ήσουν χαλαρός στην πρώτη σου δουλειά…εκεί που πρέπει να αποδείξεις τον εαυτό σου…
Εκτός και αν δεν έχεις κάτι να δώσεις… κάτι να παρουσιάσεις… τότε ναι, πρέπει να είσαι χαλαρά… για να μην έχει και ο άλλος πολλές απαιτήσεις από εσένα… έτσι μάλιστα…
Έμαθα πάντα να πολεμάω… έμαθα πάντα να προσπαθώ σκληρά για αυτό που ήθελα… μόνο τότε μπορούσα να γευθώ την γλύκα της νίκης, της επιτυχίας… Και είναι τόσο ωραία αυτή η γεύση… σε γεμίζει, σε απογειώνει! Με τον ίδιο τρόπο πολεμάω και για την αγάπη… αλλά μέχρι τώρα, ως επί το πλείστον, βρίσκω μόνο «χαλαρούς», παραδομένους στο μέτριο ανθρώπους… Δεν τους κακίζω… απλά τους λυπάμαι… Τους λυπάμαι γιατί δεν θα νιώσουν ποτέ την ευτυχία, την πληρότητα, το δόσιμο… δεν θα αγγίξει ποτέ κανείς την ψυχή τους… δεν θα αφήσουν ποτέ κανένα να το κάνει…
Αλήθεια, τι φέρνει τους ανθρώπους κοντά; Μία ανάγκη; Ένα πάθος; Μία δύναμη; Αλλά πολύ περισσότερο, τι είναι αυτό που τους κρατάει μακριά;
«Είναι δύσκολα τα πράγματα»… αυτό ακούω συνεχώς και αδιαλείπτως…
Άραγε είναι δύσκολα τα πράγματα ή έγιναν δύσκολοι οι άνθρωποι;
Συναντώ πολλούς ανθρώπους, έχω αυτό το προνόμιο, να μαζεύω γύρω μου ανθρώπους… δεν ξέρω πως συμβαίνει αυτό…λειτουργώ σαν μαγνήτης…μαζεύονται γύρω μου άνθρωποι που με έχουν ανάγκη…αλλά πολύ περισσότερο που εγώ τους έχω ανάγκη…να τους ακούω, να τους αγγίζω, να παίρνω ενέργεια από αυτούς και εκείνοι από εμένα… είναι απίστευτο πως μερικές φορές εκεί που θα σκεφτώ κάποιον θα εμφανιστεί ως δια μαγείας… τηλεπάθεια; Σύμπτωση;… Προτιμώ το πρώτο… Έτσι λοιπόν οι άνθρωποι έρχονται κοντά μου… και έχουν τόσα να πουν…δουλειές, ζόρια, αφραγκιές, επιτυχίες, αποτυχίες, ζόρια…αλλά πάνω από όλα, αυτό που ακούω περισσότερο από όλα είναι το, «πόσο μακριά;»
Κάποτε στο σχολείο μας είχαν βάλει να γράψουμε μία έκθεση με το εξής θέμα: «Ποτέ οι στέγες των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά και οι καρδιές τους τόσο μακριά»…από τότε υπήρχε αυτό… μόνο που τότε το συνέδεα με την κοινωνική αποξένωση… τώρα – όσο ποτέ άλλοτε – το συνδέω με την συναισθηματική…
Τι συμβαίνει; Πως συνέβη; Πότε συνέβη;…άγνωστο… Βιώνω το εφήμερο… το «εύκολο»… και μόλις τα πράγματα «δυσκολέψουν», μόλις πλησιάσω αρκετά… φυγή… απόσταση… απομάκρυνση…
Βιώνω το εφήμερο… Σαν όλα αυτά τα «αστεράκια» του σύγχρονου ελληνικού πενταγράμμου…ένα σουξεδάκι και πάμε για άλλον… που είναι η πολλά υποσχόμενη Καλομοίρα;…
Οι σχέσεις μας έχουν καταντήσει σαν την Καλομοίρα… Έκρηξη, ενθουσιασμός και πίσω από αυτό… κενό… «το κοντέρ μου μηδενίζω, τη ζωή μου ξαναρχίζω» όπως λέει και ένας στίχος της Αρβανιτάκη… για πόσο; Και πάνω από όλα…γιατί;
Γιατί κανείς δεν προσπαθεί; Γιατί κανείς δεν έχει τη δύναμη να πολεμήσει για την αγάπη, για τον έρωτα; Γιατί όλα πρέπει να είναι «χαλαρά»;... Είχα την εντύπωση πως το «χαλαρά» θα πρέπει να έρθει στο τέλος… στην αρχή θα πρέπει να υπάρχει πάθος, δύναμη, ζωή, θέληση… όχι χαλαρότητα… Χαλαρώνεις όταν γνωρίσεις κάτι καλά, όταν ξέρεις σχεδόν όλες τις πτυχές του… τότε χαλαρώνεις… τότε μπορείς να πεις… «ναι, τώρα μπορώ να χαλαρώσω, να ηρεμήσω και να απολαύσω…»… όχι στην αρχή… γιατί αν είσαι «χαλαρά» από την αρχή, ποτέ δεν θα γνωρίσεις…φαντάσου να πρέπει να ήσουν χαλαρός όταν μελετούσες για τις εισαγωγικές ή για τις πτυχιακές σου…φαντάσου να ήσουν χαλαρός στην πρώτη σου δουλειά…εκεί που πρέπει να αποδείξεις τον εαυτό σου…
Εκτός και αν δεν έχεις κάτι να δώσεις… κάτι να παρουσιάσεις… τότε ναι, πρέπει να είσαι χαλαρά… για να μην έχει και ο άλλος πολλές απαιτήσεις από εσένα… έτσι μάλιστα…
Έμαθα πάντα να πολεμάω… έμαθα πάντα να προσπαθώ σκληρά για αυτό που ήθελα… μόνο τότε μπορούσα να γευθώ την γλύκα της νίκης, της επιτυχίας… Και είναι τόσο ωραία αυτή η γεύση… σε γεμίζει, σε απογειώνει! Με τον ίδιο τρόπο πολεμάω και για την αγάπη… αλλά μέχρι τώρα, ως επί το πλείστον, βρίσκω μόνο «χαλαρούς», παραδομένους στο μέτριο ανθρώπους… Δεν τους κακίζω… απλά τους λυπάμαι… Τους λυπάμαι γιατί δεν θα νιώσουν ποτέ την ευτυχία, την πληρότητα, το δόσιμο… δεν θα αγγίξει ποτέ κανείς την ψυχή τους… δεν θα αφήσουν ποτέ κανένα να το κάνει…
Ας πλησιάσουμε λοιπόν, όχι μόνο τις στέγες μας αλλά πάνω από όλα τις καρδιές μας… Ας ακουμπήσει ο ένας τον άλλον, όχι μόνο με τα χέρια μας αλλά με την ψυχή μας… ας γνωρίσουμε ο ένας τον άλλον, όχι μόνο στη μορφή αλλά σε όλο μας το είναι…
2 σχόλια:
Δεν είναι εύκολο να υπάρξουν ουσιαστικές σχέσεις σήμερα. Ίσως είναι θέμα εγωισμού. Η ειλικρίνια σπανίζει σήμερα, ενώ η υποκρισία βρίσκεται παντού. Σε μια σχέση δεν πρέπει να σκεφτόμαστε μόνο πως θα πάρουμε, αλλά κυρίως πως θα δώσουμε. Είτε αυτή η σχέση είναι ερωτική, φιλική ή οικογενειακή. Λύση δεν υπάρχει. Ας είμαστε εμείς σωστοί και ας ελπίσουμε πως θα έχουμε δίπλα μας άτομα που αξίζουν.
"Πνίγομαι στη δουλειά αυτό τον καιρό...", "Να τα πούμε κάποια στιγμή...", "Θα σε πάρω όταν μπορέσω...", "Πότε θα τα πούμε επιτέλους από κοντά;...". Δεν τα λένε οι άλλοι σε μένα. Τα λέω εγώ σ' αυτούς. Όλο και πιο συχνά. Και μετά το μετανιώνω. Τι κάνω γι αυτό; Τίποτα. Απλά προσπαθώ, όπως πάντα, να δω τα αστέρια όταν κρύβεται ο ήλιος. Απομακρυνόμαστε αλλά κάποιοι είναι πάντα εκεί. Είχα να δω 5 χρόνια ένα φίλο μου από το εξωτερικό. Μιλούσαμε μια-δυο φορές το χρόνο στο τηλέφωνο και στέλναμε και κανένα email όταν κάτι άλλαζε στη ζωή μας. Όταν τελικά βρεθήκαμε ήμασταν ακριβώς όπως τότε. Σαν να μη πέρασε μια μέρα. Ξέρω πως αν τον χρειαστώ, θα έρθει με το πρώτο αεροπλάνο. Και εγώ το ίδιο θα κάνω. Δεν είναι ο μόνος. Έχω και άλλους τέτοιους φίλους. Έχω χρόνια να τους δω. Και μας χωρίζουν λίγα μόνο χιλιόμετρα...
Δημοσίευση σχολίου