Μπλε...

Το χρώμα είναι γαλάζιο σαν τον ορίζοντα, όπως τον βλέπεις από το κατάστρωμα ενός ιστιοφόρου...το λευκό ιστιοφόρο σκίζει τη σάρκα του απέραντου γαλάζιου...κι εκείνο αιμορραγεί ασταμάτητα...λες και τα άσπρα κύματα είναι το αίμα του που τρέχει...ο ουρανός και η θάλασσα μπλέκονται...λες και είναι αιχμάλωτοι ενός αέναου παιχνιδιού, ενός παιχνιδιού που ίσως γίνεται κουραστικό για κάποιον που δεν μπορεί να το εκτιμήσει...που δεν μπορεί να υπομένει αυτή την έκφραση της αιωνιότητας που εκφράζεται σε όλο της το μεγαλείο...Υπάρχει όμως κι εκείνος που γνωρίζει και αγαπά αυτό το αιώνιο μπλέξιμο...αυτός που κάθεται στην κουπαστή και νιώθει καθένα του μόριο ν' αναζωογονείται, να παίρνει ζωή, να αποκτά φτερά, να ζει μόνο για αυτή τη στιγμή...εκείνος που δεν βλέπει μόνο το γαλάζιο χρώμα αλλά παράλληλα το νιώθει, το αγγίζει, το γεύεται, το βιώνει...ακόμα-ακόμα και το βάζει να πρωταγωνιστήσει, δίνοντας του διάφορες μορφές και σχήματα...μπορεί να είναι ο γαλάζιος άνεμος, άλλοτε ανοιχτός άλλοτε σκούρος, που περνώντας μέσα από τα πανιά ,τους δίνει πνοή, ζωή, χρώμα...μπορεί να είναι μια όμορφη μορφή που παίρνει σχήμα αργά στον ορίζοντα, κάτι αγαπημένο, κάτι λατρεμένο...μπορεί ο ήλιος να παίζει περίεργα παιχνίδια, ιριδίζοντας μέσα από τα ήρεμα ή αγριεμένα νερά, σχηματίζοντας ουράνια τόξα μετά τη βροχή ή δίνοντας αυτή την αίσθηση της πρώτης ζέστης που είναι τόσο οικεία σαν τη μητρική στοργή...έτσι σε αγκαλιάζει, σε νανουρίζει, σε ταξιδεύει...μπορεί να είναι η γεύση της αλμύρας στην άκρη των χειλιών σου, που αν και νομίζεις ότι είναι δυσάρεστη τελικά την αναζητάς σχεδόν με αγωνία όταν θα την έχεις χάσει...το βράδυ είναι η κορύφωση των πάντων...σαν ταξιδεύεις το βράδυ, έχοντας περάσει μέσα από το σούρουπο που σου δίνει εκείνη την υπόσχεση ότι και αύριο πάλι ο ήλιος θα ανατείλει, χωρίς ίχνος από φως, νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε μια τεράστια μήτρα... Προστατευμένος ,λυτρωμένος, απόλυτα και ολοκληρωτικά ζωντανός...