Ο Γιος του Φεγγαριού

Σαν πέσει η νύχτα το φως της ντύνομαι,

μαύρα πέπλα μέσα από τις σκιές η ψυχή μου ανοίγεται,

και κυνηγά το Γιο του Φεγγαριού.

Αέναο κυνηγητό ανάμεσα μας,

Σπρώχνω, τραβώ, διεκδικώ, τσακίζομαι,

Κάνω πίσω, κάνω μπρος, τρέχω με λύσσα να κρυφτώ,

να δειχθώ, την παρουσία μου να κάνω αισθητή!

Που είσαι; Που πας; Που κρύφτηκες;, η φωνή μου αντηχεί,

Αλλά της απαντά μόνο ο δικός της αντίλαλος.

Για άλλη μια φορά θυσία γίνομαι,

Με τα μάτια δεμένα με στέλνουν να συναντήσω τη μοίρα μου.

Να τον αγγίξω προσπαθώ με το μυαλό μου,

και ακόμα και αυτό με ματώνει.

Μη! Μακριά του μείνε, στης νύχτας την ατέλειωτη σιωπή θα σε βυθίσει!

Ποιος φωνάζει; Ποιος μιλά; Ποιος σιωπά;

Κλαδιά, σκιές, φωνές, και εγώ τρέχω σαν άλογο από την ταχύτητα τυφλό.

Πέφτω, σκίζομαι, αλλά σηκώνομαι και με τη δύναμή μου μετριέμαι!

Ω, Ουρανέ, τα χέρια σε σένα υψώνω,

και το ασημένιο πρόσωπό του στα χέρια μου απίθωσε,

να τον φιλήσω, να τον αγγίξω, να δω αληθινός αν είναι.

Όμως αντί για αυτόν, ο ουρανός ανοίγει και μια βροχή εξαγνιστική με χτυπά δυνατά!

Με χτυπά, αλλά εγώ εκεί, με λιώνει και εγώ παλεύω όρθια να μείνω!

Αλλά στο τέλος με νικά, στο έδαφος με ρίχνει,

και η γύμνια της ψυχής μου πιο φανερή και απ’ την αληθινή γίνεται!