Καθαρές σκέψεις σαν το νερό, τρέχουν στο μυαλό μου σαν την πηγή που κατεβαίνει από το βουνό και παρασύρει στο περασμά της ό,τι βρίσκεται στην πορεία... Βράχοι, στέρεοι και αμετακίνητοι... αντιλήψεις, στερεότυπα που μας κρατάνε δέσμιους, αιχμάλωτους, χωρίς χώρο ν'ανασάνεις, να ελευθερωθείς, να πετάξεις από πάνω σου τις αράχνες μιας ζωής... Μιας ζωής ρόδινης που σε μια στιγμή γίνεται εφιάλτης, που αλλάζει στο λεπτό χωρίς να σου αφήνει περιθώρια εκλογής. Να κλάψεις; Να γελάσεις; Να φωνάξεις; Πως να ελευθερωθείς για να ζήσεις, να χαθείς μέσα στο πλήθος... χωρίς υποχρεώσεις, χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς κρίσιμες αποφάσεις και καταστάσεις πανικού... Πότε επιτέλους θα καταλάβουν πως είσαι άνθρωπος, κύριος του εαυτού σου; Πότε θα σταματήσουν όλοι να σου ζητάνε; Δήθεν για το καλό σου... Μα ποιός άραγε θα βάλει τη γραμμή, ποιός θα χωρίσει τους δύο δρόμους που ανοίγονται μπροστά σου, ποιός είναι πιο ικανός και πιο κατάλληλος από εσένα τον ίδιο να διαλέξει; Γιατί πάντα οι άλλοι να κάνουν τις επιλογές για σένα; Θα σου πουν "για το καλό σου, να μην κακοπέσεις, να μην πονέσεις, να μην πληγωθείς". Μα αν δεν κάνεις λάθη, αν δεν ζήσεις τα λάθη σου, αν δεν κάνεις μια στραβοτιμονία, πως θα ξεχωρίσεις το καλό απ'το κακό; Πως θα σχηματήσεις γνώμη δική σου κι όχι να υιοθετήσεις τη γνώμη των πολλών; Πότε επιτέλους θα σταματήσουν να γεμίζουν τον κόσμο με αφελείς ανθρώπους που θα ξέρουν μόνο το "καλό" που θεωρούν οι άλλοι;
Προσπαθώ λοιπόν να δω μπροστά, χωρίς παρωπίδες, χωρίς παραπετάσματα... Αφήστε με να δω τον κόσμο με τα δικά μου μάτια,τα μάτια της καρδιάς μου,κι ίσως τότε ν'αλλάξουν τα πράγματα για όλους μας.
Νύχτα, μουσική, μια καρδιά που χτυπά τόσο δυνατά και καθαρά σαν να θέλει να πετάξει, να σκίσει τη νύχτα, να βρεθεί με μιας στο πρωί, στην ημέρα, στη χαρά, στη θάλλασα, στην ανεμελιά των παιδικών και εφηβικών χρόνων, μαζί με πρόσωπα που αγάπησε και που μερικά δεν είναι πια κοντά,να τους μιλάω και να με νοιάζονται...
