Συναντήσεις στ'ανοιχτά αλλά απάγκιο σε λιμάνι ουδέν!
Παλεύω με τα κύματα...
Άλλοτε τα νικώ με τη δύναμη της πίστης...
Άλλοτε με νικούν με την αδυναμία της ψυχής...
Ανοίγω τα λευκά μου πανιά και ταξιδεύω σε φουρτούνα...
Η θάλασσα απρόβλεπτη με καλεί στην αγκαλιά της...
Μερικές φορές με αγκαλιάζει τρυφερά,
ακούμπά στα ύφαλά μου, χαϊδεύοντάς με,
άλλες φορές παίζει λικνιστικά με το σκαρί μου,
και άλλες με χτυπά με λύσσα...
Σκίζει τα πανιά μου, πληγώνει τις πλευρές μου
και σπάει το πηδάλιό μου...
Και τότε αφήνομαι έρμαιο στα χέρια της...
Τότε με καταπίνει και πια στο λιμανάκι μου δεν θέλω να γυρίσω...
Θέλω να την παλέψω μέχρι την τελευταία μου ικμάδα!
6 σχόλια:
αυτή η θάλασσα που αναφέρεις σε τραβάει μέσα της αλλά δε σ'αφήνει να πνιγείς ,κι'ούτε λόγος για ναυάγιο,
εκεί να θαλασσοπνίγεσαι και να τα βάζεις με το "εγώ σου" !
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου "τα βάζω" μαζί του Αλεξία...και είναι αέναη η πάλη μαζί του...νικητής και ηττημένος δεν υπάρχει, βαθμούς μαζεύει και ο ένας και ο άλλος...
Δεν είμαι Καββαδίας, για να ποιήσω τέχνη με ρίμα
είμαι κανίβαλος απλός, σχεδίασα βαποράκι στο κύμα
http://i704.photobucket.com/albums/ww47/kanivallos/Top.jpg
ΥΓ: Θα πετύχει η 3η η φαρμακερή?, ειδάλλως εγκαταλείπω.
Αν είχα το σχεδιάκι πριν το ποστάρω θα έβαζα αυτό!
Καταπληκτικό είναι...ακριβώς έτσι με χτυπάει η θάλασσα!
Δημοσίευση σχολίου