Σύννεφα...

Ένας απέραντος ωκεανός από άσπρο... και πιο πάνω γαλάζιο... και πάλι λευκό και πάλι μπλε... ένα συνεχές μπλέξιμο, ένα ασύγκριτο δέσιμο... σαν καταρράκτες ξεχύνονται τα σύννεφα, άλλοτε κυνηγιούνται, άλλοτε στέκονται... μακριά στον ορίζοντα σχηματίζονται βουνά, ολόκληρες οροσειρές τις οποίες δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις για να τις κατακτήσεις, βρίσκεσαι κιόλας στην κορυφή... μία εκπληκτική συνύπαρξη... ακόμα και αυτό το φεγγάρι βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με το νεογέννητο φως του ήλιου...και συνεχίζουν... λες και μια μικρή νεράιδα διασκεδάζει σκορπίζοντας αραχνοΰφαντα υφαντά στον ουρανό.

Έτσι ταξιδεύει το λευκό της αγνότητας... αλλού βλέπεις μια φουρτουνιασμένη θάλασσα, λες και ο Ποσειδώνας βαρέθηκε το βυθό της θάλασσας, ανέβηκε στον ουρανό και με την τρίαινα του λες και βάλθηκε να αναταράξει την ηρεμία του ουρανού...

Και να που όλα ξεκαθαρίζουν... σαν μια μαγική αυλαία τα σύννεφα παραμερίζουν και αποκαλύπτουν το μεγαλείο τους... και στη σκηνή εμφανίζονται οι ήρωες... τα βουνά, τα ποτάμια, η θάλασσα... και εσύ από εκεί ψηλά νιώθεις κατακτητής, τόσο δυνατός σαν θεός... Ποιος θα μπορούσε να αδικήσει τους Ολύμπιους Θεούς που κατοικούσαν πάνω από τα σύννεφα;