Πόσο μακριά;

Πόσο πιο μακριά; Πόσο θα απομακρυνθούμε ο ένας από τον άλλον;

Αλήθεια, τι φέρνει τους ανθρώπους κοντά; Μία ανάγκη; Ένα πάθος; Μία δύναμη; Αλλά πολύ περισσότερο, τι είναι αυτό που τους κρατάει μακριά;

«Είναι δύσκολα τα πράγματα»… αυτό ακούω συνεχώς και αδιαλείπτως…

Άραγε είναι δύσκολα τα πράγματα ή έγιναν δύσκολοι οι άνθρωποι;

Συναντώ πολλούς ανθρώπους, έχω αυτό το προνόμιο, να μαζεύω γύρω μου ανθρώπους… δεν ξέρω πως συμβαίνει αυτό…λειτουργώ σαν μαγνήτης…μαζεύονται γύρω μου άνθρωποι που με έχουν ανάγκη…αλλά πολύ περισσότερο που εγώ τους έχω ανάγκη…να τους ακούω, να τους αγγίζω, να παίρνω ενέργεια από αυτούς και εκείνοι από εμένα… είναι απίστευτο πως μερικές φορές εκεί που θα σκεφτώ κάποιον θα εμφανιστεί ως δια μαγείας… τηλεπάθεια; Σύμπτωση;… Προτιμώ το πρώτο… Έτσι λοιπόν οι άνθρωποι έρχονται κοντά μου… και έχουν τόσα να πουν…δουλειές, ζόρια, αφραγκιές, επιτυχίες, αποτυχίες, ζόρια…αλλά πάνω από όλα, αυτό που ακούω περισσότερο από όλα είναι το, «πόσο μακριά;»

Κάποτε στο σχολείο μας είχαν βάλει να γράψουμε μία έκθεση με το εξής θέμα: «Ποτέ οι στέγες των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά και οι καρδιές τους τόσο μακριά»…από τότε υπήρχε αυτό… μόνο που τότε το συνέδεα με την κοινωνική αποξένωση… τώρα – όσο ποτέ άλλοτε – το συνδέω με την συναισθηματική…

Τι συμβαίνει; Πως συνέβη; Πότε συνέβη;…άγνωστο… Βιώνω το εφήμερο… το «εύκολο»… και μόλις τα πράγματα «δυσκολέψουν», μόλις πλησιάσω αρκετά… φυγή… απόσταση… απομάκρυνση…

Βιώνω το εφήμερο… Σαν όλα αυτά τα «αστεράκια» του σύγχρονου ελληνικού πενταγράμμου…ένα σουξεδάκι και πάμε για άλλον… που είναι η πολλά υποσχόμενη Καλομοίρα;…

Οι σχέσεις μας έχουν καταντήσει σαν την Καλομοίρα… Έκρηξη, ενθουσιασμός και πίσω από αυτό… κενό… «το κοντέρ μου μηδενίζω, τη ζωή μου ξαναρχίζω» όπως λέει και ένας στίχος της Αρβανιτάκη… για πόσο; Και πάνω από όλα…γιατί;

Γιατί κανείς δεν προσπαθεί; Γιατί κανείς δεν έχει τη δύναμη να πολεμήσει για την αγάπη, για τον έρωτα; Γιατί όλα πρέπει να είναι «χαλαρά»;... Είχα την εντύπωση πως το «χαλαρά» θα πρέπει να έρθει στο τέλος… στην αρχή θα πρέπει να υπάρχει πάθος, δύναμη, ζωή, θέληση… όχι χαλαρότητα… Χαλαρώνεις όταν γνωρίσεις κάτι καλά, όταν ξέρεις σχεδόν όλες τις πτυχές του… τότε χαλαρώνεις… τότε μπορείς να πεις… «ναι, τώρα μπορώ να χαλαρώσω, να ηρεμήσω και να απολαύσω…»… όχι στην αρχή… γιατί αν είσαι «χαλαρά» από την αρχή, ποτέ δεν θα γνωρίσεις…φαντάσου να πρέπει να ήσουν χαλαρός όταν μελετούσες για τις εισαγωγικές ή για τις πτυχιακές σου…φαντάσου να ήσουν χαλαρός στην πρώτη σου δουλειά…εκεί που πρέπει να αποδείξεις τον εαυτό σου…

Εκτός και αν δεν έχεις κάτι να δώσεις… κάτι να παρουσιάσεις… τότε ναι, πρέπει να είσαι χαλαρά… για να μην έχει και ο άλλος πολλές απαιτήσεις από εσένα… έτσι μάλιστα…

Έμαθα πάντα να πολεμάω… έμαθα πάντα να προσπαθώ σκληρά για αυτό που ήθελα… μόνο τότε μπορούσα να γευθώ την γλύκα της νίκης, της επιτυχίας… Και είναι τόσο ωραία αυτή η γεύση… σε γεμίζει, σε απογειώνει! Με τον ίδιο τρόπο πολεμάω και για την αγάπη… αλλά μέχρι τώρα, ως επί το πλείστον, βρίσκω μόνο «χαλαρούς», παραδομένους στο μέτριο ανθρώπους… Δεν τους κακίζω… απλά τους λυπάμαι… Τους λυπάμαι γιατί δεν θα νιώσουν ποτέ την ευτυχία, την πληρότητα, το δόσιμο… δεν θα αγγίξει ποτέ κανείς την ψυχή τους… δεν θα αφήσουν ποτέ κανένα να το κάνει…

Ας πλησιάσουμε λοιπόν, όχι μόνο τις στέγες μας αλλά πάνω από όλα τις καρδιές μας… Ας ακουμπήσει ο ένας τον άλλον, όχι μόνο με τα χέρια μας αλλά με την ψυχή μας… ας γνωρίσουμε ο ένας τον άλλον, όχι μόνο στη μορφή αλλά σε όλο μας το είναι…

Σύννεφα...

Ένας απέραντος ωκεανός από άσπρο... και πιο πάνω γαλάζιο... και πάλι λευκό και πάλι μπλε... ένα συνεχές μπλέξιμο, ένα ασύγκριτο δέσιμο... σαν καταρράκτες ξεχύνονται τα σύννεφα, άλλοτε κυνηγιούνται, άλλοτε στέκονται... μακριά στον ορίζοντα σχηματίζονται βουνά, ολόκληρες οροσειρές τις οποίες δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις για να τις κατακτήσεις, βρίσκεσαι κιόλας στην κορυφή... μία εκπληκτική συνύπαρξη... ακόμα και αυτό το φεγγάρι βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με το νεογέννητο φως του ήλιου...και συνεχίζουν... λες και μια μικρή νεράιδα διασκεδάζει σκορπίζοντας αραχνοΰφαντα υφαντά στον ουρανό.

Έτσι ταξιδεύει το λευκό της αγνότητας... αλλού βλέπεις μια φουρτουνιασμένη θάλασσα, λες και ο Ποσειδώνας βαρέθηκε το βυθό της θάλασσας, ανέβηκε στον ουρανό και με την τρίαινα του λες και βάλθηκε να αναταράξει την ηρεμία του ουρανού...

Και να που όλα ξεκαθαρίζουν... σαν μια μαγική αυλαία τα σύννεφα παραμερίζουν και αποκαλύπτουν το μεγαλείο τους... και στη σκηνή εμφανίζονται οι ήρωες... τα βουνά, τα ποτάμια, η θάλασσα... και εσύ από εκεί ψηλά νιώθεις κατακτητής, τόσο δυνατός σαν θεός... Ποιος θα μπορούσε να αδικήσει τους Ολύμπιους Θεούς που κατοικούσαν πάνω από τα σύννεφα;

Μπλε...

Το χρώμα είναι γαλάζιο σαν τον ορίζοντα, όπως τον βλέπεις από το κατάστρωμα ενός ιστιοφόρου...το λευκό ιστιοφόρο σκίζει τη σάρκα του απέραντου γαλάζιου...κι εκείνο αιμορραγεί ασταμάτητα...λες και τα άσπρα κύματα είναι το αίμα του που τρέχει...ο ουρανός και η θάλασσα μπλέκονται...λες και είναι αιχμάλωτοι ενός αέναου παιχνιδιού, ενός παιχνιδιού που ίσως γίνεται κουραστικό για κάποιον που δεν μπορεί να το εκτιμήσει...που δεν μπορεί να υπομένει αυτή την έκφραση της αιωνιότητας που εκφράζεται σε όλο της το μεγαλείο...Υπάρχει όμως κι εκείνος που γνωρίζει και αγαπά αυτό το αιώνιο μπλέξιμο...αυτός που κάθεται στην κουπαστή και νιώθει καθένα του μόριο ν' αναζωογονείται, να παίρνει ζωή, να αποκτά φτερά, να ζει μόνο για αυτή τη στιγμή...εκείνος που δεν βλέπει μόνο το γαλάζιο χρώμα αλλά παράλληλα το νιώθει, το αγγίζει, το γεύεται, το βιώνει...ακόμα-ακόμα και το βάζει να πρωταγωνιστήσει, δίνοντας του διάφορες μορφές και σχήματα...μπορεί να είναι ο γαλάζιος άνεμος, άλλοτε ανοιχτός άλλοτε σκούρος, που περνώντας μέσα από τα πανιά ,τους δίνει πνοή, ζωή, χρώμα...μπορεί να είναι μια όμορφη μορφή που παίρνει σχήμα αργά στον ορίζοντα, κάτι αγαπημένο, κάτι λατρεμένο...μπορεί ο ήλιος να παίζει περίεργα παιχνίδια, ιριδίζοντας μέσα από τα ήρεμα ή αγριεμένα νερά, σχηματίζοντας ουράνια τόξα μετά τη βροχή ή δίνοντας αυτή την αίσθηση της πρώτης ζέστης που είναι τόσο οικεία σαν τη μητρική στοργή...έτσι σε αγκαλιάζει, σε νανουρίζει, σε ταξιδεύει...μπορεί να είναι η γεύση της αλμύρας στην άκρη των χειλιών σου, που αν και νομίζεις ότι είναι δυσάρεστη τελικά την αναζητάς σχεδόν με αγωνία όταν θα την έχεις χάσει...το βράδυ είναι η κορύφωση των πάντων...σαν ταξιδεύεις το βράδυ, έχοντας περάσει μέσα από το σούρουπο που σου δίνει εκείνη την υπόσχεση ότι και αύριο πάλι ο ήλιος θα ανατείλει, χωρίς ίχνος από φως, νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε μια τεράστια μήτρα... Προστατευμένος ,λυτρωμένος, απόλυτα και ολοκληρωτικά ζωντανός...

Ταλέντα...

Τι είναι τελικά το ταλέντο; Μία κλήση, μία δεξιότητα, ένα συναίσθημα; Δεν ξέρω, αυτό που ξέρω είναι ότι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έψαχνα τρόπους να εκφραστώ και να εκφράσω αυτό που σκεφτόμουν και ένιωθα. Αυτό με ωθεί να ανακαλύψω τρόπους για να βγάλω από μέσα μου ό,τι καλό ή κακό, αισιόδοξο ή απαισιόδοξο, φωτεινό ή ζοφερό, ενεργητικό ή παθητικό, γοητευτικό ή άχαρο σκέφτομαι ή νιώθω.

Άλλες φορές αυτό που νιώθω κινεί το κορμί μου, άλλοτε τη φωνή μου, άλλοτε τα χέρια μου πάνω στο χαρτί. Υπάρχουν φορές που μέσα μου ξεσπά μία καταιγίδα, ή άλλες φορές υπάρχει νηνεμία, μία ηρεμία πριν ξεσπάσει η γνωστή καταιγίδα. Σχεδόν πάντα όμως αυτό που βιώνω δίνει την εντολή σε μία από τις δεξιότητες μου να ενεργοποιηθεί, διαφορετική κάθε φορά και με διαφορετικά αποτελέσματα.

Όταν νιώσεις την ανάγκη να βγάλεις προς τα έξω δικά σου πράγματα, να κοινοποιήσεις στους γύρω σου (δεν έχει σημασία αν θα είναι ένας ή πολλοί) αυτό που σκέφτεσαι και νιώθεις, τότε αναδύεται αυτόματα και ένα σου ταλέντο. Μπορεί να το έχεις αλλά αν δεν σου δοθεί η ευκαιρία να το χρησιμοποιήσεις να μην ανακαλύψεις ποτέ ότι υπάρχει μέσα σου, πάνω σου. Δεν χρειάζεται να το σκεφτείς, να το διαλέξεις, είναι σίγουρο πως αυτό υπάρχει εκεί και απλά περιμένει την κατάλληλη ευκαιρία για να αναδυθεί. Σε πολλούς ανθρώπους ίσως να μην έχει δοθεί η κατάλληλη ευκαιρία για να ανακαλύψουν το ή τα ταλέντα τους, ίσως να μην έχουν αφεθεί αρκετά, να μην έχουν αφουγκραστεί αρκετά τον εαυτό τους. Για ένα πράγμα είμαι σίγουρη: όσο μοναδικός είναι ο κάθε άνθρωπος (και αυτή τη μοναδικότητα δεν την εννοώ ρομαντικά αλλά βάσει του μοναδικού DNA του καθένα από εμάς) άλλο τόσο μοναδικό είναι και το ταλέντο του καθενός σε κάτι. Δεν είναι ανάγκη να είναι κάτι συνηθισμένο όπως η μουσική ή η τέχνη γενικότερα, μπορεί να είναι ο,τιδήποτε, το μόνο που χρειάζεται είναι το κατάλληλο έναυσμα για να έρθει στην επιφάνεια!