Ψηλά σε μια κορφή σαν δόρυ αιχμηρή
ένα μαύρο φαρί από ψηλά τον κόσμο θωρεί
από γενιά αρχοντική
Στα βάθια της Αραβίας κρυμμένη
στέκεται αγέρωχο και αφογκράζεται τον άνεμο
Το μουσούδι του λεπτό, εκλεπτισμένο
απ'τα ρουθούνια του όμως η ανάσα του καυτή
σαν άλλος Κινέζικος δράκος φρουμάζει
έτοιμο στη μάχη να ριχτεί.
Τ'αυτιά του πίσω ρίχνει
σημάδι νευρικότητας και ανυπομονησίας
τα μάτια του σφιχτά στις κόχες καρφωμένα
και από τη μαυρίλα την τόση, μόν'το λευκό τους φαίνεται
σαν ριπή φωτός.
Δες το! Γυαλίζει η χαίτη του!
Με τον άνεμο ανακατεύεται και σου θυμίζει παντιέρα πειρατική!
Σαν έβενος το τρίχωμά του γυαλίζει
και τα μούσκουλα του στήθους, της πλάτης, των ποδιών του
νευρικά ανεβοκατεβαίνουν, και ταράζουν τη σάρκα του
σαν μαύρο κύμα σε θάλασσα με αντάρα.
Τα πόδια του γερά
σαν τις κολώνες του Παρθενώνα στιβαρά
τα γόνατα λυγίζουν με τη σειρά, ξεκούραση να δώσουν και στήριγμα.
Οι οπλές του δες! Καθώς τα πόδια του λυγίζει
τα πέταλα του ακούς και είναι σαν του Ηφαίστου το αμόνι που ακούγεται.
Χωρίς χαλινό και σέλα στέκεται και ατενίζει το πέλαγος
Η κεφαλή του πάνω κάτω σείεται και η χαίτη μαζί της ταξιδεύει
Νευρώδες και ανυπόμονο τον κύρη του απ'τη θάλασσα να'ρθει περιμένει
Κινείται, στα δύο πόδια σηκώνεται, γυρίζει, τη γη με την οπλή του αναμοχλεύει
Κανείς δεν φαίνεται αλλά αυτό δεν φεύγει
Κανείς δεν φαίνεται αλλά αυτό δεν λυγάει
Κανείς δεν φαίνεται αλλά αυτό επιμένει
Στυλώνει τα πόδια στα βράχια και αντιστέκεται
Στη μοίρα αντιστέκεται γι'αυτόν που του λείπει
Γι'αυτόν που του πήρε και ποιος ξέρει σε ποια μάχη τον έχασε
Και αυτό εκεί, το κεφάλι να λυγά και να σηκώνει
το σώμα του και πάλι να υψώνει
ώσπου να δει τον κύρη του με τ'άρματα στην πλάτη
με δυνατή φωνή να το καλεί
"Εμπρός μες τη φωτιά λοιπόν καλό μου άτι!"
