Τον τελευταίο καιρό ανακαλύπτω ξανά την ελευθερία της απλότητας... ανακαλύπτω αυτό που οι αρχαίοι ημών πρόγονοι εννοούσαν με τη φράση «ουκ εν τω πολλώ το ευ» και αυτό που σε άπταιστη αγγλική λέγεται «less is more»...
Αν αναλογιστούμε πόσα πράγματα στοιβάζουμε καθημερινά στο σπίτι, στο γραφείο, στο αυτοκίνητο, στις ντουλάπες, στο ψυγείο αλλά και στο μυαλό μας, θα τρομάζαμε με το χρόνο και το χρήμα που απαιτείται για να αγοράσουμε, να αποθηκεύσουμε και να συντηρήσουμε όλα αυτά τα «αναγκαία» πράγματα, κατά την τρέχουσα άποψη μας.
Πόσες φορές δεν έχουμε «ξεθάψει» αντικείμενα που μάταια προσπαθούμε να θυμηθούμε γιατί τα αγοράσαμε και που στο καλό μας χρησίμευσαν ή τα χρησιμοποιήσαμε. Δεκάδες μικροαντικείμενα, διακοσμητικά, ενθύμια που μαζεύουν σκόνη στα συρτάρια μας και που δεν πρόκειται να δουν ποτέ το φως της μέρας γιατί μετά την πρώτη χρήση τους αποθηκεύτηκαν για να μην ξαναχρησιμοποιηθούν ποτέ. Ρούχα, παπούτσια που εκείνη τη στιγμή μας φάνηκαν «συμφέρουσα αγορά» που φορέθηκαν μία – δύο φορές και μετά «ανεβοκατεβαίνουν» με την αλλαγή των εποχών σαν σημαίες σε έπαρση και υποστολή. Τα ψυγεία μας πολλές φορές φιλοξενούν την καλύτερη φίλη του Παστέρ, αφού μετά από τις επιδρομές με τα υπερφορτωμένα καροτσάκια στα σούπερ μάρκετ, τρόφιμα στοιβάζονται στα ράφια τους και παραμένουν εκεί μέχρις ότου κάποιος αντιληφθεί την αλλοίωση ή τη σήψη και φιλοτιμηθεί να τα ξεφορτωθεί.
Και μετά έρχονται όλες οι άλλες ευγενείς εκφράσεις της πολύπλοκης ζωής που καλούμαστε να ζήσουμε. Αλλάζουμε τα αυτοκίνητά μας όχι όταν παλιώσουν αλλά όταν αλλάξει το μοντέλο γιατί το δικό μας δεν έχει την απαραίτητη τελευταία τεχνολογία – πως άλλωστε να παρκάρεις αν δεν έχεις αισθητήρα για το παρκάρισμα, ή πως να ταξιδέψεις χωρίς φιμέ τζάμια, μα να σε χτυπάει ο ήλιος στο πρόσωπο;! – ή γιατί μεγάλωσε η οικογένειά μας – λες και ένα μωρό καταλαμβάνει τόσο πολύ χώρο ώστε για να πας από την Κηφισιά στον Πειραιά πρέπει να έχεις SUV – αλλάζουμε τα κινητά μας γιατί η κάμερα στο τηλέφωνο είναι μόνο 5 megapixel ενώ το τελευταίο μοντέλο έχει 8 – ενώ μπορεί να έχεις ήδη μία digital camera με 10 megapixel στο συρτάρι του κομοδίνου σου, αλλά αυτή είναι μόνο για τα ταξίδια (που δεν πηγαίνεις γιατί δεν έχεις χρόνο...) και ούτω καθ’ εξής.
Προσπαθούμε να πάμε διακοπές και φορτώνουμε βαλίτσες λες και μετακομίζουμε για μεταπτυχιακό στην Αγγλία – μα αν χρειαστώ και αυτό το φουτεράκι, μα να μην έχω και εκείνο το σορτσάκι, και αν βγούμε το βράδυ να μην έχω ένα ζευγάρι καλά παπούτσια – αυτό το τελευταίο απευθύνεται σε εμάς τις γυναίκες...το γνώθι σ’ αυτόν είναι μεγάλη υπόθεση.
Ανακαλύψαμε τα πολυκαταστήματα παιχνιδιών και βομβαρδίζουμε τα παιδιά μας με πλαστικά κακής ποιότητας παιχνίδια που στο τέλος δεν έχουν καμία αξία αφού έχουν καμία 100αριά από αυτά, τα βαριούνται και καταλήγουν να αποζητούν – μάταια μερικές φορές – τη στοργική και παιχνιδιάρικη αγκαλιά των γονιών, που φυσικά είναι πολύ απασχολημένοι με την σημαντική εργασία τους για να τους τη δώσουν.
Όλα τα παραπάνω με κάνουν να σκέφτομαι...πόσο «δύσκολα» μεγαλώσαμε εμείς; Πόσο «δύσκολη» ήταν η ζωή για τη γενιά του ’70 και του ’80, που δεν είχαμε τόσα πράγματα για να διαλέξουμε; Πόσο πιο απλά δεν ήταν για μας τα πράγματα όταν ξεκινούσαμε με την οικογένειά μας στο 1200cc αυτοκίνητο μας για τις καλοκαιρινές διακοπές που τις περνούσαμε με τα μαγιώ μας στην παραλία, παίζοντας ατέλειωτες ώρες με ένα κουβαδάκι και ένα φτιαράκι, χωρίς τα χίλια τζάντζαλα – μάντζαλα που κουβαλούν οι σημερινοί γονείς – εξού και χρειάζεται το SUV γιατί πως αλλιώς θα μεταφέρεις το αυτοκινητάκι με τη μπαταρία του μικρού σου;! Είναι τόσο απαραίτητο άλλωστε το παιδί στις διακοπές να οδηγεί αυτοκίνητο!
Πόσο πιο απλά δεν ήταν τα πράγματα όταν η καλοκαιρινή μας παρέα ήταν ένα εξωσχολικό βιβίο που είχε λιώσει στα χέρια μας, η παλιοπαρέα που συναντούσαμε μόνο τα καλοκαίρια, το τάβλι, το walkman και το ποδήλατο.
Πόσο πιο όμορφοι δεν ήταν οι γονείς μας που έφτιαχναν μία βαλίτσα και για τους δύο, χωρίς να κουβαλούν μαζί τους ζώνες με σινιέ εγκράφες και ψηλοτάκουνες γόβες, αλλά χρωματιστά και ανάλαφρα ρούχα που τους έκαναν να φαντάζουν κούκλοι στα μάτια μας και εμείς κρυφά τους καμαρώναμε.
Πόσο πιο ευτυχισμένοι δεν είμασταν εμείς ως παιδιά που τριγυρνούσαμε από το πρωί μέχρι το βράδυ με τα μαγιώ και την αλμύρα της θάλασσας στα μαλλιά και στα χείλη μας, χωρίς να νοιαζόμαστε αν θα χαλάσουμε τα πολύτιμα σινιέ συνολάκια μας που με μαθηματική ακρίβεια του χρόνου δεν θα μας έκαναν.
Τότε είχαμε λιγότερα πράγματα να φροντίζουμε, λιγότερα πράγματα – εμπόδια να μας τρώνε πολύτιμο χρόνο, είχαμε λιγότερα πράγματα στο μυαλό μας...και αυτό μας έδινε την πολυτέλεια να σκεφτόμαστε και να ζούμε περισσότερο, να απολαμβάνουμε με απλό τρόπο τα σημαντικά και να μην αναλωνόμαστε σε μικροπράγματα...
Η ελευθερία της απλότητας μπορεί να γίνει επιλογή μας. Αν σταματήσουμε να δημιουργούμε στο μυαλό μας επίπλαστες ανάγκες που μεταφράζονται σε αποθήκευση άχρηστων αντικειμένων, θα γίνουν πιο ανάλαφρα τα σπίτια μας, θα γίνει πιο ανάλαφρη η σκέψη μας και η ματιά μας.
Και ίσως τότε να μας μείνει χρόνος για τα σημαντικά...
(Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη στην Ιθάκη από την αδελφή μου πέρυσι το καλοκαίρι)
