Μες το σκοτάδι, το ένα πόδι μπροστά από το άλλο βάζω.
Σκοτάδι έπεσε - δεν ήταν πριν -
και ακούω μόνο την ανάσα μου να βγαίνει
και αυτή σαν το μυαλό μου αλαφιασμένη.
Που είναι όλοι, που πήγαν όλοι;
Κόσμος ακούγεται σιμά μου
όμως και αυτός αόρατος λες
δεν προβάλει πουθενά.
Δεν εμπιστεύομαι πια τίποτα.
Η καρδιά μου σιγεί και το μυαλό μου φωνάζει.
Μόνο τα πόδια μου εμπιστεύομαι.
Αυτά που με φέρνουν πάντα πιο κοντά στον εαυτό
μου.
Μα να, κάποια γνώριμη φιγούρα προβάλει
αυτήν ψάχνω, με τα μάτια της ψυχής, αυτήν
ζητάω
και
φωνάζω, "είσαι εσύ;" με όση δύναμη λαχανιασμένη
"Όχι, δεν είμαι εγώ", σαν φτυσμένες
οι λέξεις, σαν ξεροκόμματο.
"Είσαι εσύ;" φωνάζω πάλι
και τα μάτια μου σαν της γάτας
στο σκοτάδι διαστέλλονται
μήπως και δω αυτό που λαχταρώ.
"Όχι, σου είπα, δεν είμαι"
και σίγουρα δεν ήταν
αφού ποτέ η ψυχή μου
την πλάτη δεν θα μου γύριζε.
Και στέκομαι εκεί
Μέσα στο έρεβος
Μην μπορώντας πια να δω
στερημένη από φως.
